Gökkuşağını üzerinde bir kıyafet gibi taşıyorsun.. 
Baharın tazeliği, sen gezinirken etrafına yayılıyor. Çiçek kokunu duyuyor yanından geçen insanlar. Semanı bulutlar örtemiyor ve zihnin tertemiz. Simana bir gülümseme yerleşmiş ve bakanın yüzü açılıyor. Canlandırma timsali adımlarınla, toprağı uyandırıyorsun. Yeryüzü seninle yeşeriyor, renkleniyor ve fidanlar veriyor.
Bozulmaların tersi, düzelmeler ve onarmalar senden ötürü meydana geliyor..
Evet! Böyle de bir insan olabilirsin. Böyle süslü, böyle samimi, böyle içten, böyle neşeli ve iyi bir insan olabilirsin. 
Her muhabbeti seçebilirsin..
Karanlığı yayan sözlerden, geri çekilebilirsin. Taşları savuran cümlelerden kaçabilirsin. İç daraltan ortamları değiştirebilirsin. 
Şafak söküyor..
Akşam güneşini gökten aşağı indirmiyorsun. Sabahların şenlendiği kuş cıvıltılarıyla, kapıdan giriyorsun. Işık hüzmeleri, daha kapın aralanırken beliriyor. 
Vals, tango veya lirik dansla duygusal bağ kurduruyorsun..
Akıcı ve zarif melodilere eşlik eden hareketleri, kıvrımlarınla çiziyorsun. Elini tutan ve sana eşlik edene, sıcacık bir yuva oluyorsun. Onu, güven atmosferinin içine alıyorsun. Bir kafes değil, kanatlar veriyorsun. Onu uçarken seyretmekten ve onun her seferinde yanına konmasından zevk alıyorsun. 
Sanki aklın yok mu?..
Var. Farabi’nin felsefesine uygun düşen bir sözle bu dünyada yer alıyorsun: “Aklını kemale erdiren, ruhunu göğe kanatlandırır.” 
Kemale ermişsin..
Kendinde can bulup canlanmışsın. Çoğunluğun yüzeysel yaşantısını bırakmışsın. Diğerlerine göre davranmayı bırakmışsın. Ötekilerden ayrışmışsın.
Kendini ötede ve beride aramamışsın..
Ne büyük bir yetiye sahipsin. Gücünü kendine adamışsın ve güller açmışsın. 
Şimdi biz, her sevmediklerimize ve kötüklere harcadığımız vaktimize ağlayabiliriz..
Onları konuştuklarımızla, kaybettiğimiz anlarımıza üzülebiliriz. Bize verilen hediye yaşamımızı, başkalarına vermemize yas tutabiliriz. Aklımızı, bizi yaralayanlara kullanmamızın aptallık olduğunu fark edebiliriz. 
Fakat cevher hala bizde..
Hadi! Kendimizle alakalı ne varsa, kendimize odaklanıp kendimizi yaşatalım. Hala kocaman bir umudu barındırıyoruz: “Sade-ce kendimize inanmayı”.